« Είχαμε λίγες μόνο μέρες για να οργανώσουμε τα πάντα: τη μεταφορά του υλικού στη Ρώμη, τη δακτυλογράφηση της Συνθήκης, τη διοργάνωση της τελετής με κάθε λεπτομέρεια.
Λίγες μέρες πριν από τις 25 Μαρτίου, ένα τρένο αναχώρησε από τις Βρυξέλλες μέσω Λουξεμβούργου με προορισμό τη Ρώμη• σε ένα από τα βαγόνια του μετέφερε όλο το υλικό της μετάφρασης και της εκτύπωσης και κάθε τι άλλο που ήταν αναγκαίο για τη διοργάνωση της συνεδρίασης. Ταξίδευα κι εγώ στο βαγόνι αυτό, συνοδεύοντας το υλικό στον προορισμό του. Στη Βασιλεία, οι Ελβετοί τελωνειακοί αποφασίζουν να ακινητοποιήσουν το βαγόνι μας. Απανωτά τηλεφωνήματα, εκνευρισμοί, τελικά δεν καταφέρνουμε τίποτα και αναγκάζομαι να συνεχίσω το ταξίδι μου σε άλλο βαγόνι μέχρι το Μιλάνο, όπου και θα παραλάμβανα το υλικό. Αφού έφθασα στον προορισμό μου, μάταια αναζητούσα το βαγόνι με το υλικό…είχε εξαφανιστεί! Μετά από πολλές αναζητήσεις και αφού με είχε λούσει κρύος ιδρώτας, ανακαλύψαμε το βαγόνι … ακινητοποιημένο, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σταθμό, το οποίο μπόρεσε επιτέλους να συνεχίσει το ταξίδι του για τη Ρώμη.
Μόλις φθάσαμε στον προορισμό μας, συνεχίσαμε τη δακτυλογράφηση της Συνθήκης που δεν είχε τελειώσει. Στη Ρώμη είχαμε φέρει μαζί μας ένα πρόχειρο κείμενο από φωτοτυπίες, γεμάτο μουτζούρες και σημειώσεις, το οποίο έπρεπε να καθαρογράψουμε και στη συνέχεια να το δώσουμε για εκτύπωση σε ένα τυπογραφείο της Ρώμης.
Πίσω στις Βρυξέλλες, στον πύργο Val Duchesse, οι εμπειρογνώμονες εργάζονταν μέρα και νύχτα, συζητούσαν την κάθε λέξη, επεξεργάζονταν την κάθε φράση, – βλέπετε, τίποτα δεν άλλαξε! ...– και όταν τελικά κατέληγαν σε μία διατύπωση, μας τηλεφωνούσαν στη Ρώμη και μας ζητούσαν να κάνουμε τις αναγκαίες διορθώσεις στα έγγραφα.
Το δάπεδο ήταν κυριολεκτικά στρωμένο με χαρτιά, σημειώσεις και έγγραφα έτοιμα να δοθούν για εκτύπωση. Το βράδυ, οι καθαρίστριες βλέποντας αυτά τα μουτζουρωμένα χαρτιά, τα πέταξαν όλα! Αδύνατον να τα βρούμε, είχαν γίνει ένα με τα σκουπίδια! Σε πλήρη απόγνωση, τηλεφωνήσαμε στις Βρυξέλλες και ζητήσαμε να μας διατεθεί μία νέα ομάδα δακτυλογράφων, και έτσι καταφέραμε τελικά να τυπώσουμε στον πολύγραφο μία νέα σειρά των εγγράφων.
Στη συνέχεια, όμως, έπρεπε να βάλουμε τα έγγραφα στη σωστή σειρά. Το πανεπιστήμιο της Ρώμης μας διέθεσε φοιτητές που θα αναλάμβαναν αυτή τη δουλειά με μικρή αμοιβή, αλλά η ανακούφισή μας δεν κράτησε πολύ: για την επομένη είχε κηρυχθεί… απεργία και οι φοιτητές μας ζητούσαν αύξηση 200 λίρες την ώρα!
Τελικά, όπως ήταν φυσικό μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες, την ημέρα της υπογραφής δεν είχε ακόμη γίνει η οριστική σελιδοποίηση των κειμένων και έτσι οι υπουργοί και οι αρχηγοί κρατών έβαλαν την υπογραφή τους σε λευκές σελίδες! Για την ακρίβεια, μόνο η πρώτη και η τελευταία σελίδα των δύο τόμων είχαν τελικά τυπωθεί έγκαιρα, και ανάμεσα είχαμε βάλει λευκές σελίδες. Αυτό ήταν βέβαια κάτι που γνώριζαν ελάχιστοι … και το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν να κρατήσουμε τους δημοσιογράφους σε απόσταση ασφαλείας από τα έγγραφα. Η τιμή μας πάντως διασώθηκε! Ευτυχώς, τη στιγμή που έπρεπε να μπουν οι σφραγίδες, που σηματοδοτεί και την επίσημη έγκριση των συνθηκών, όλα ήταν έτοιμα.
Στη συνέχεια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας διοργάνωσα πάνω από είκοσι συνεδριάσεις για την EURATOM στις Βρυξέλλες και στο εξωτερικό, και έχω συμμετάσχει στη διοργάνωση τουλάχιστον δέκα Ευρωπαϊκών Συμβουλίων.
Παρά τα χρόνια που πέρασαν, διατηρώ πολύ ζωντανές αναμνήσεις από τα γεγονότα αυτά και η πίστη μου στην ευρωπαϊκή ιδέα διατηρείται πάντα το ίδιο δυνατή, όπως ήταν τότε που έζησα από κοντά τη γέννηση της Ευρώπης.»
