Wspólne ramy dla wspólnego wieloletniego programowania

Niniejszy komunikat proponuje wspólne ramy dla programowania pomocy dla rozwoju w celu poprawy jej efektywności. Program ten jest jednym z elementów planu działania Unii Europejskiej (UE) w celu zapewnienia skutecznej pomocy.

AKT

Komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 2 marca 2006 r. „Wzmocnienie oddziaływania europejskiego: wspólne ramy opracowywania krajowych dokumentów strategicznych i wspólnego wieloletniego programowania” [COM(2006) 88 wersja ostateczna – Dz. U. C 130 z 3.6.2006].

STRESZCZENIE

Ramy programowania krajowych dokumentów strategicznych (KDS) są narzędziem programowania wieloletniego, które zostało przyjęte w 2000 r. w ramach reformy zarządzania pomocą zewnętrzną Komisji. W latach 2002–2006 r. zostały one przyjęte w programowaniu KDS i regionalnych dokumentów strategicznych (RDS) dla wszystkich krajów rozwijających się korzystających z Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) oraz programów ALA, MEDA, TACIS i CARDS. Korzystanie z KDS/RDS umożliwiło poprawę jakości procesu programowania Komisji. Ponadto jakość i efektywność KDS zostały wzmocnione poprzez przeglądy śródokresowe w latach 2004 i 2005, regionalne strategie zostały poddane przeglądowi w 2005 r.

Niniejszy komunikat proponuje aktualizację ram programowania KDS z 2000 r. w celu wdrożenia wspólnego programowania wieloletniego w celu:

• ułatwienia stopniowego dostosowywania donatorów do wieloletnich cyklów programowania kraju partnerskiego,
• zwiększenia możliwości synchronizacji procesów programowania Państw Członkowskich i Komisji.

Wspólne wieloletnie programowanie jest jednym z elementów planu działania Unii Europejskiej (UE) w celu zapewnienia skuteczności pomocy oraz zasad wymienionych w „Konsensusie europejskim w sprawie rozwoju”.

Zasady skutecznego programowania

Komisja zaleca, aby struktura KDS i ich kluczowych elementów była oparta na następujących zasadach:

• przestrzeganie porozumień o współpracy i partnerstwie oraz zgodności ze strategiami regionalnymi,
• przestrzeganie celów konsensusu europejskiego (likwidacja ubóstwa, zrównoważony rozwój, promowanie demokracji itp.),
• spójność między celami polityki rozwoju i innych polityk, które określają relacje z krajem partnerskim,
• uwzględnienie różnorodności partnerów, zarówno w polityce ogólnej jak i w programach współpracy, jak również zagadnień przekrojowych, takich jak równość płci, prawa człowieka i trwałość środowiska naturalnego,
• wymiana informacji ze wszystkimi zainteresowanymi stronami i komplementarność między działaniami Komisji i państw członkowskich oraz działaniami innych donatorów międzynarodowych,
• stosowanie ogólnego i sektorowego wsparcia budżetowego jako środka realizacji,
• skupienie się na ograniczonej liczbie obszarów działań,
• przygotowanie strategii i programowania na podstawie programu państwa partnerskiego,
• stosowanie wskaźników wydajności w planowaniu, realizacji i ocenie w celu pomiaru wpływu pomocy,
• udział społeczeństwa obywatelskiego, sektora prywatnego, władz lokalnych i parlamentu w rozwoju strategii na rzecz współpracy i jej realizacji,
• regularna oceny skuteczności KDS w celu reorientacji strategii w zależności od wyników.

Kluczowe składniki dla KDS

Komisja proponuje, by KDS zawierały elementy, które uważa za kluczowe, a mianowicie:

• ramy stosunków pomiędzy donatorem i krajem partnerskim (w tym porozumienia o stowarzyszeniu i partnerstwie),
• diagnozę dla kraju:
• całościowy przegląd współpracy, przeszłej i obecnej, donatora,
• opis stanu partnerstwa z państwami partnerskimi,
• strategię współpracy donatora, jej szczególne cele, spójność z innymi instrumentami i politykami dotyczącymi pomocy zewnętrznej, a także jej komplementarność z innymi donatorami,
• krajowy program orientacyjny (KPO), tj. program prac obejmujący kilka lat i określający wymierne cele, grupy docelowe, programy realizowane dla osiągnięcia tych celów, wkład donatorów, charakter i zakres mechanizmów wsparcia, oczekiwane rezultatów i harmonogram realizacji,
• załączniki, w tym tabelę synoptyczną, krótką charakterystykę środowiskową, przewidywaną strukturę finansową donatorów, charakterystykę migracyjną, opis konsultacji z podmiotami niepaństwowymi oraz mapę drogową harmonizacji.

W oparciu o powyższe elementy Komisja będzie opracowywać stopniowo swoje KDS: najpierw dla krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku (krajów AKP), następnie dla regionów Azji i Ameryki Łacińskiej, dla krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa oraz Rosji.

Proces opracowywania KDS

Wspólne planowanie powinno być procesem:

• elastycznym, dostosowującym się do sytuacji w krajach partnerskich i sytuacji donatorów, którzy mogą być bardziej lub mniej gotowi do harmonizacji,
• stopniowym, poprzez stopniowe etapy integracji według stadium rozwoju sytuacji,
• otwartym, który nie jest ograniczony tylko do państw członkowskich i który może być łączony z ewentualnymi istniejącymi procesami mającymi na celu tworzenie wspólnego programowania,
• w którym państwo partnerskie jest siłą napędową w przygotowaniu i koordynacji wspólnego programowania. Kraje, które nie są zdolne tego zapewnić powinny otrzymać wsparcie niezbędne w uzyskaniu takich możliwości,
• wypływającym od delegacji Komisji i innych partnerów miejscowych zapewniających częste wymiany między siedzibą a przedstawicielstwami lokalnymi.

Etapy wspólnego programowania

Pierwszym krokiem w procesie wspólnego planowania jest wymiana elementów analizy mających zasadnicze znaczenie dla określenia strategii współpracy, a mianowicie:

• oceny globalnej sytuacji politycznej,
• oceny sytuacji makroekonomicznej, społecznej i ekologicznej państwa,
• przedstawienia priorytetów państwa partnerskiego,
• analizy doświadczeń nabytych w czasie wcześniejszej współpracy oraz analizy spójności innych polityk w państwie partnerskim.

Drugim krokiem jestopracowanie wspólnej odpowiedzi strategicznej poprzez:

• wspólne określenie celów współpracy z partnerem,
• określenie dziedzin działania, w tym podział pracy pomiędzy partnerami (przewidywana struktura finansowa donatorów),
• zarys przydziałów finansowych i analizy ryzyka oraz zobowiązania państw partnerskich przyjęte we wspólnym porozumieniu.

AKTY POWIĄZANE

Konkluzje Rady „Finansowanie rozwoju i efektywności pomocy: więcej, lepiej i szybciej”. Rada do Spraw Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych – 11 kwietnia 2006 r. [Nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym]. Komisja zatwierdza wniosek Komisji w sprawie wieloletniego programowania i przyjmuje model odniesienia dla wspólnych ram dla opracowania dokumentów strategicznych oraz zasady wspólnego wieloletniego programowania.

Komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 2 marca 2006 r. „Finansowanie na rzecz rozwoju i skuteczności pomocy – Wyzwania w zakresie intensyfikacji pomocy UE 2006–2010” [COM(2006) 85 wersja ostateczna – Dz. U. C 130 z 3.6.2006].

Komunikat komisji z dnia 2 marca 2006 r. „Udzielanie pomocy przez UE – więcej, lepiej i szybciej” [COM(2006) 87 wersja ostateczna – nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym].

Ostatnia aktualizacja: 31.08.2007