Unia Europejska i Europa

Flaga Unii Europejskiej składa się z 12 złotych gwiazd ułożonych w okrąg na niebieskim tle. Okrąg z gwiazd symbolizuje ideę jedności, solidarności i zgody panującej pomiędzy mieszkańcami Europy. Liczba gwiazd nie ma nic wspólnego z liczbą państw członkowskich UE.

Flaga europejska symbolizuje nie tylko Unię Europejską, ale także szeroko pojętą Europę. Historia flagi sięga 1955 r., kiedy Rada Europy — organizacja broniąca praw człowieka i promująca kulturę europejską — przyjęła projekt własnej flagi. Rada Europy przez lata zachęcała powstające instytucje europejskie, by także przyjęły flagę. W 1985 r. unijni przywódcy uznali flagę za oficjalny symbol Unii Europejskiej (wówczas Wspólnot Europejskich).

European Union and Europe

The European flag consists of 12 golden stars in a circle on a blue background. The circle of stars symbolises the ideals of unity, solidarity and harmony among the peoples of Europe. The number of stars has nothing to do with the number of EU member countries.

The European flag signifies not only the European Union but also Europe in a wider sense. The history of the flag goes back to 1955, when the Council of Europe - defending human rights and promoting European culture – adopted the design for its own use. Over the following years the Council of Europe encouraged the emerging European institutions to embrace the flag as well. In 1985, it was taken up by EU leaders as the official emblem of the European Union (called the European Communities at the time).

Austria

Od XIII w. flaga austriacka przedstawiała czerwoną tarczę z poziomym, białym pasem. Po raz pierwszy naprzemienne pasy czerwony-biały-czerwony pojawiły się na narodowych insygniach wojskowych w 1787 r..

Obecna flaga Austrii została przyjęta jako narodowa w 1918 r., a jako cywilna w 1921 r. Po zakończeniu okupacji niemieckiej została przywrócona dnia 1 maja 1945 r.

Belgia

Flaga belgijska, wariant trójkolorowej flagi francuskiej, nawiązuje do herbu Księstwa Brabancji z XII w.: pozłacany lew z czerwonymi pazurami i językiem na czarnym tle.

Kiedy w 1787 r. wybuchło powstanie w Brabancji, mieszkańcy Brukseli zaczęli nosić trójkolorowe kokardy czerwono-złoto-czarne, odmienne od kolorów Józefa II (czerwień, biel i czerwień).

Kiedy Belgia uzyskała niepodległość w 1830 r. przyjęta została oficjalnie obecna flaga, ale w owym czasie pasy były ułożone poziomo. W kolejnym roku rząd przyjął ustawę ustalającą pasy pionowe.

Bułgaria

Trzy barwy narodowe – biały, zielony i czerwony – są powiązane z barwami wykorzystywanymi przez dawne wojsko bułgarskie. Lewe skrzydło wojska wyróżniało się białymi pasami na włóczniach, a prawe czerwonymi. Oddziały elitarne, zgrupowane pośrodku, były oznaczone zielonym pasem, który był tradycyjną barwą władcy w owym czasie. Trójkolorowa flaga została po raz pierwszy wykorzystana przez Pierwszy legion Georgi Rakowskiego (1861 r.), a następnie zyskała status bułgarskiej flagi narodowej na mocy Konstytucji Tyrnowskiej (1879 r.).

Chorwacja

Flaga Chorwacji składa się z trzech poziomych pasów: czerwonego, białego i niebieskiego. Po środku flagi usytuowany jest chorwacki herb. Składa się on z biało-czerwonej szachownicy, która jest także obecna na strojach drużyn reprezentacyjnych Chorwacji, np. w piłce nożnej. Nad tarczą herbu znajduje się korona składająca się z pięciu mniejszych historycznych tarczy.

Czerwono-biało-niebieskie barwy zostały po raz pierwszy wykorzystane w XIX w. podczas powstania w 1848 r. i pozostały do dziś. Herb jednak od tego czasu był kilka razy zmieniany. Obecna flaga z herbem usytuowanym na środku została oficjalnie przyjęta w grudniu 1990 r.

Cypr

Flaga cypryjska, przyjęta po uzyskaniu przez Cypr w 1960 r. niepodległości, przedstawia wyspę i dwie gałązki oliwne na białym tle, co symbolizuje pokój między grecką a turecką społecznością. Aczkolwiek na południu wyspy częściej wywieszana jest flaga grecka, podobnie jak flaga turecka na północy.

Żółty kolor wyspy jest nawiązaniem do miedzi wydobywanej na Cyprze od III w. p.n.e. Angielskie słowo miedź (copper) pochodzi od greckiej nazwy wyspy Cypr: Kypros.

Dania

Flaga duńska, inaczej Dannebrog, jest prawdopodobnie najstarsza na świecie. Legenda głosi, że pochodzi z 1219 r., kiedy to król Danii Waldemar II prowadzący krzyżowców do walki zobaczył zarys białego krzyża na ciemnym niebie, co zinterpretował jako rozkaz od Boga, by zaatakować Estończyków. Czerwone tło ma przedstawiać ciemne niebo, na którym król zobaczył krzyż lub krew przelaną w czasie bitwy.

Estonia

Trzy poziome pasy w kolorach niebieskim, czarnym i białym przyjęło dnia 29 września 1881 r. jako swój symbol Estońskie Stowarzyszenie Studentów Virona. W czasie rewolucji w 1905 r. i w 1917 r. barwy te zostały przyjęte przez naród estoński jako flaga narodowa, a flagą państwową stały się po proklamowaniu niepodległości dnia 24 lutego 1918 r. Ponownie przyjęto ją w 1990 r., kiedy Estonia odzyskała niepodległość.

W estońskich pieśniach niebieski oznacza niebo, czarny ziemię, a biały aspirację do wolności i nadzieję na przyszłość.

Według alternatywnej interpretacji niebieski symbolizuje wzajemne zaufanie i lojalność, czarny domniemanych estońskich przodków (lud ubrany na czarno i wspomniany przez Herodota w spisanych przez niego „Dziejach”), a biały ma przedstawiać śnieg, który przykrywa kraj przez sześć miesięcy w roku.

Finlandia

Od XII w. do początków XIX w. Finlandia należała do Szwecji. Po zyskaniu niepodległości w 1917 r. przyjęto flagę państwową ze skandynawskim krzyżem, inspirowaną flagą szwedzką.

Fińskie kluby żeglarskie już pływały pod taką flagą od pół wieku, kiedy Finowie pozostawali jeszcze pod panowaniem rosyjskim.

Pierwszą osobą, która w 1862 r. zasugerowała niebieski i biały na barwy narodowe był poeta Zachris Topelius. W kolejnym roku dziennik „Helsingfors Dagblad” zaproponował białą flagę z niebieskim krzyżem.

Niebieski nawiązuje do jezior i nieba, a biały do ziemi pokrytej śniegiem.

Francja

Fraga francuska datuje się na rok 1789, kiedy to wybuchła Rewolucja Francuska. Czerwono-biało-niebieskie kokardy były noszone przez gwardię narodową od samego początku rewolucji.

Biały był kolorem monarchii, a niebieski i czerwony to barwy Paryża.

W ten sposób trójkolorowa kokarda stała się symbolem rewolucyjnego patriotyzmu. Czerwony, biały i niebieski zostały przyjęte przez lud francuski i wkrótce pojawiły się na sztandarach i flagach.

15 lutego 1794 r. przyjęto trójkolorowy wzór flagi narodowej. Flagę zaprojektował malarz David na zlecenie Konwentu Narodowego.

Grecja

Kiedy rząd ustalił flagi greckiego wojska i marynarki w 1822 r., widniał na nich ten sam biały krzyż, symbol wiary chrześcijańskiej.

Biały i niebieski oficjalnie wybrano na barwy narodowe w czasie wojny narodowo-wyzwoleńczej. Niebieski przedstawia niebo i morze, a biały czystość bojowników o wolność.

Dziewięć poziomych pasów nawiązuje do dziewięciu sylab greckiego motta: Eleuthería é Thánatos (Wolność albo Śmierć).

Flaga została ponownie wprowadzona w 1978 r.

Hiszpania

Czerwony i złoty wybrano na barwy narodowe w 1785 r., ale flaga hiszpańska w obecnym kształcie została przyjęta dopiero w 1981 r.

Godło Królestwa Hiszpanii składa się z tarczy z herbami dawnych królestw Kastylii (zamek), Leonu (stojący lew), Aragonii (cztery pionowe, czerwone pasy na złotym tle) i Nawarry (złoty łańcuch na czerwonym tle) i u dołu granatu, który jest symbolem Grenady. Słupy Herkulesa, przedstawiające Cieśninę Gibraltarską, zostały dodane przez Karola V, aby przywołać zamorską ekspansję swojego imperium. Kolumna z napisem plus jest zwieńczona imperialną koroną. Na szczycie drugiej kolumny znajduje się korona królewska. Aktualne godło państwowe jest herbem hiszpańskiej monarchii, tj. monarchii Burbonów, której restauracja miała miejsce w 1975 r.: trzy złote lilie na niebieskim tle.

Holandia

Flaga holenderska pochodzi z roku 1579 r., kiedy Holendrzy proklamowali swoją niepodległość. W owym czasie była pomarańczowa, biała i niebieska, a więc w barwach Wilhelma Orańskiego.

Pomarańczowy został w XVII w. zastąpiony czerwienią, niemniej pozostaje barwą narodową, a w czasie wizyt dyplomatycznych za granicą do flagi narodowej dołączany jest zawsze pomarańczowy proporzec.

Flaga została oficjalnie przyjęta w 1796 r., a jej państwowy charakter zatwierdzono w 1937 r.

Ma nieco odmienne proporcje od flagi Luksemburga i ciemniejszy odcień niebieskiego.

Irlandia

Zainspirowana flagą francuską, irlandzka flaga trójkolorowa została przyjęta w 1830 r. Rozmieszczenie barw (zielonej, białej i pomarańczowej) zmieniano kilkakrotnie, a ostateczną decyzję podjęto dopiero w latach 20. XX w. Flaga została formalnie przyjęta w 1937 r.

Zielony reprezentuje ruch nacjonalistyczny – w przeważającej mierze irlandzki, a pomarańczowy (barwa Dynastii Orańskiej) społeczność protestancką. Biały po środku symbolizuje pokój między obiema społecznościami.

Litwa

W 1918 r. Litewska Rada Państwa powołała specjalny komitet do zaprojektowania flagi narodowej. Dnia 19 kwietnia tego samego roku zatwierdzona została trójkolorowa flaga w poziome pasy w barwach tradycyjnego stroju litewskiego.

Żółty symbolizuje słońce, źródło światła, a zielony odnosi się do przyrody i życia. Czerwony jest kolorem miłości i krwi przelanej w obronie kraju.

Flaga litewska przywrócona została w 1989 r.

Luksemburg

Barwy flagi luksemburskiej są zgodne z kolorami godła Luksemburga. Zainspirowana flagą francuską po rewolucji ma nieco inne proporcje niż flaga holenderska i jaśniejszy odcień niebieskiego.

Chociaż wykorzystywana była od XVI w. jako flaga narodowa, oficjalny status zyskała dopiero w 1972 r.

Malta

Dwie barwy znajdujące się na fladze to kolory Zakonu Rycerskiego św. Jana Jerozolimskiego.

Krzyż Jerzego dodano w 1942 r., kiedy król Jerzy VI Windsor przyznał go wyspiarzom w uznaniu ich heroicznego oporu w czasie wojny. Na krzyżu widnieje napis „Za odwagę”.

Flaga uzyskała oficjalnie status narodowej w 1964 r., kiedy Malta proklamowała swoją niepodległość.

Niemcy

Obecna flaga niemiecka, która została przyjęta dnia 23 maja 1949 r., w dniu utworzenia Republiki Federalnej Niemiec, przypomina flagę Federacji Niemiec z 1848 oraz flagę Republiki Weimarskiej (1919-33).

Czarny, czerwony i złoty to historyczne barwy Niemiec, które znajdowały się na mundurach ochotniczych formacji Freikorp barona von Lützowa w czasie wojen napoleońskich i na flagach Prus.

To również barwy Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego: czarny symbolizuje orła, czerwony jego dziób i pazury, a złoty pozłacaną tarczę.

Polska

Flaga Polski składa sie z dwóch poziomych pasów: górnego białego i dolnego czerwonego. Te kolory to narodowe barwy Polski. Kolor biały nawiązuje do białego orła, który jest symbolem Polski od XIII wieku. W połączeniu z czerwonym tłem występuje na polskich sztandarach, flagach i historycznych herbach.

Dlatego też dwukolorowa, biało-czerwona flaga została oficjalnie uznana za państwową w 1919 r., rok po proklamowaniu przez Polskę niepodległości.

Portugalia

W 1910 r., kiedy proklamowano republikę, królewska biało-niebieska flaga została zastąpiona przez obecną, zielono-czerwoną flagę. Czerwony oznacza rewolucję, a zielony nadzieję.

Godło Portugalii zostało umieszczone na kuli symbolizującej wielkie odkrycia portugalskich żeglarzy.

Flagę oficjalnie przyjęto w 1911 r.

Republika Czeska

Czerwony i biały to tradycyjne kolory Czech, a motyw na godle datuje się na rok 1192 (biały lew na czerwonym tle).

Pierwsza czerwono-biała flaga czeska pojawiła się w czasie I wojny światowej i stała się w 1918 r. pierwszą flagą państwową Czechosłowacji.

Zważywszy na fakt, że była wyłącznie w kolorach Czech, niebieski Moraw i Słowacji dodano w 1920 r.

Taką samą flagę przyjęto oficjalnie w 1992 r. jako flagę narodową Republiki Czeskiej.

Rumunia

Chociaż tak bliskie sercu Rumunów trzy kolory datują się na czasy Michała Walecznego (1593-1601), trójkolorowa flaga pojawiła się niedawno. Pojawiła się po raz pierwszy w pierwszej połowie XIX w., a oficjalnie została uznana za rumuńską flagę narodową w 1859 r., kiedy Alexandru Ioan Cuza został wybrany na jedynego księcia, jednocząc dwie prowincje Wołoszczyznę i Mołdawię.

Szwecja

Chociaż flaga szwedzka pochodzi z XVI w., jej obecne kolory i proporcje zostały przyjęte w 1982 r.

Dekretem królewskim z 1569 r., król Jan III nakazał, aby wszystkie okręty szwedzkiej marynarki pływały pod banderą złotego krzyża.

Flaga, wzorująca się na duńskiej fladze Dannebrog, ma barwy szwedzkiego godła, które datuje się na XIV w. i składa się z trzech złotych koron na błękitnym tle.

Słowacja

Poziome, trójkolorowe pasy na biało-niebiesko-czerwonej fladze Słowacji pojawiły się po raz pierwszy w 1848 r., ale bez tarczy. Tarcza, przedstawiająca trzy niebieskie wzniesienia i patriarchalny biały krzyż na czerwonym tle, została dodana do flagi dopiero w 1992 r., kiedy Słowacja uzyskała niepodległość.

Słowenia

Flaga Słowenii również jest biało-niebiesko-czerwona i po raz pierwszy była wykorzystana przez słoweńskich patriotów w 1848 r.

W 1991 r. do flagi dodano nowe godło Słowenii. Przedstawia Triglav, najwyższy szczyt Alp Słoweńskich. Trzy żółte gwiazdy na niebieskim tle nawiązują do herbu byłego księstwa Cylii. Małe fale symbolizują słoweńskie rzeki i Adriatyk.

Wielka Brytania

Obecna flaga Wielkiej Brytanii, znana pod nazwą Flaga Unii (Union Flag) lub Proporzec Unii (Union Jack), jest kombinacją krzyży:

- św. Jerzego

- św. Andrzeja

- i św. Patryka,

którzy są odpowiednio partonami Anglii, Szkocji i Irlandii. Została oficjalnie uznana w 1917 r.

Pierwsza wersja flagi powstała w XVII w., kiedy to królestwa Anglii i Szkocji zostały połączone. Krzyż św. Patryka dodano w 1801 r., kiedy Irlandia została włączona do Zjednoczonego Królestwa.

Węgry

Już w XVII w. czerwień, biel i zieleń stanowiły istotne motywy w czasie ceremonii koronacyjnych.

W latach 30. XIX w. patrioci zaczęli nosić te barwy, a w czasie rewolucji w 1848 r. trójkolorową flagę uznano za flagę narodową. Została ponownie przywrócona w 1957 r.

Jej barwy pokrywają się z kolorami godła Węgier: czerwona tarcza, białe pasy, krzyż patriarchalny i trzy zielone wzniesienia.

Włochy

Pierwotnie była to flaga Republiki Cisalpińskiej utworzonej przez Napoleona. Została zainspirowana trójkolorową flagą francuską i była używana w latach 1798-1802.

Przywrócił ją w 1848 r. król Sardynii, który dodał herb Dynastii Sabaudzkiej do białego pasa, i stała się ona w 1861 r. flagą całego Królestwa Włoch. Po upadku monarchii w 1946 r. usunięto herb.

Łotwa

Czerwono-biała chorągiew została po raz pierwszy użyta przez lud łotewski w 1279 r.

W 1917 r. łotewski artysta postanowił zmienić czerwień na szkarłat i zwęzić biały pas. Zakazana za czasów radzieckiej okupacji flaga stała się cywilnym emblematem w 1988 r., a flagą państwową stała się ponownie w 1990 r.