Ο«άσσος της διερμηνείας»: με αυτόν τον χαρακτηρισμό σύστησε ο Βάλτερ ΧάλσταϊντονΝτέιβιντ Ρέινερτ στονΤέντυ Κέννεντυ, μερικά χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης.ΟΝτέιβιντπροσελήφθη στην Επιτροπή λίγο καιρό μετά την τελετή υπογραφής στην οποία ήταν ο διερμηνέας της ιταλικής καμπίνας. Δεδομένου ότι είχε ήδη εργαστεί για τον Κόνραντ Αντενάουερ, δύο ημέρες πριν από την υπογραφή της Συνθήκης του τηλεφώνησαν για να τον ρωτήσουν αν μπορεί να βοηθήσει. Πήγε με μεγάλη προθυμία στη Ρώμη, γνωρίζοντας ότι επρόκειτο για ένα σημαντικό γεγονός, μην έχοντας όμως συνειδητοποιήσει πόσο αποφασιστικό θα ήταν για το δικό του μέλλον.
Ο Ντέιβιντ διατηρεί ακόμη ζωντανή την ανάμνηση εκείνης της ημέρας – έβρεχε στη Ρώμη και είχε μαζευτεί πλήθος ανθρώπων με τις ομπρέλες τους έξω από το Καπιτώλιο για να μη χάσουν το ιστορικό αυτό γεγονός. Είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ζωντανά την τελετή που μεταδιδόταν από τα μεγάφωνα. «Όμως, το κοινό δεν άκουγε τους λόγους των αρχηγών κυβερνήσεων και του δημάρχου της Ρώμης στη γλώσσα που τους προσφωνούσαν, αλλά την ιταλική διερμηνεία, δηλαδή, τη δική μου φωνή, αφού ήμουν ο μοναδικός διερμηνέας στην ιταλική καμπίνα!».
Η διερμηνεία αυτή μεταδόθηκε επίσης από το ιταλικό ραδιόφωνο και έτσι μπόρεσαν να την ακούσουν άνθρωποι σε όλη την Ιταλία. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν, φαίνεται, μερικοί που την άκουγαν σε ένα μαιευτήριο κάπου στη νότιο Ιταλία την ίδια ώρα που γεννιόταν ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι αυτό βαπτίστηκε «Europa» χάρη στη φωνή του Ιταλού διερμηνέα! «Δεν έχω ιδέα τι απέγινε αυτό το κορίτσι, μπορώ απλώς να φανταστώ ότι σήμερα είναι μια γυναίκα πενήντα ετών, πιθανώς παντρεμένη με παιδιά που ονομάζονται ...πώς άραγε;», κατέληξε ο Ντέιβιντ.
Ο Ντέιβιντ πήγε στην επίσημη δεξίωση που ακολούθησε την τελετή υπογραφής, αλλά θυμάται ότι δεν είχε μαύρη γραβάτα – αγόρασε μια στα γρήγορα εκεί κοντά. Η γραβάτα αυτή αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη κατά τη διάρκεια της τριαντάχρονης καριέρας του, όταν συνόδευε τους Επιτρόπους και τους Υπουργούς στα ταξίδια τους σε όλο τον κόσμο.
Αφότου διορίστηκε επισήμως διερμηνέας, τον Φεβρουάριο του 1959, γρήγορα ανέλαβε τη διερμηνεία στις εβδομαδιαίες συνεδριάσεις της Επιτροπής και άρχισε να ταξιδεύει με τους Προέδρους της Επιτροπής όταν συμμετείχαν στις συνόδους κορυφής της Ομάδας των 7 ή των 8 και στις κοινές διασκέψεις ΕΕ/ ΗΠΑ. Θυμάται πώς συνάντησε τον Νίξον κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του με τον τότε Πρόεδρο της Επιτροπής Φράνκο Μαρία Μαλφάτι. «Στο ταξίδι αυτό μείναμε στο Μπλέαρ Χάουζ, τον επίσημο ξενώνα των προσκεκλημένων επισκεπτών του Προέδρου απέναντι από τον Λευκό Οίκο. Έστειλαν μια μεγάλη μαύρη λιμουζίνα να μας παραλάβει για να πάμε στη συνεδρίαση – διανύσαμε εκατό περίπου μέτρα μέσα σε αυτή. Ένιωσα σαν κινηματογραφικός αστέρας!»
Κατά τον ενεργό του βίο, ο Ντέιβιντ απολάμβανε τη δουλειά του διερμηνέα στην Επιτροπή. Ήταν άνθρωπος της δράσης και προτιμούσε να εργάζεται ως διερμηνέας σε συνεδριάσεις παρά ως διοικητικός υπάλληλος. Μοιραία όμως η διοίκηση παρενέβη και τελείωσε τη σταδιοδρομία του ως ασκών χρέη Διευθυντού στην Υπηρεσία Συνεδριάσεων. «Όταν ξεκινήσαμε, είχαμε μία ή δύο συνεδριάσεις ή διασκέψεις την εβδομάδα. Το 1989, φτάσαμε να έχουμε πενήντα την ημέρα. Οι απαιτήσεις της δουλειάς άλλαξαν. Ωστόσο, μου άρεσε ακόμη να εργάζομαι στην καμπίνα. Μάλιστα, αισθάνθηκα ιδιαίτερα συγκινημένος όταν ο Πρόεδρος Ντελόρ με ευχαρίστησε δημόσια κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου διερμηνείας στην εβδομαδιαία συνεδρίαση της Επιτροπής. Αν και η δουλειά μας θεωρείται μερικές φορές ως κάτι το αυτονόητο, ο Πρόεδρος έδειξε την εκτίμησή του με έναν πολύ προσωπικό τρόπο».
Ο Ντέιβιντ θα μπορούσε σήμερα να ζει ήσυχα στο σπίτι του, συντροφιά με τα πολλά κατοικίδια ζώα του και να απολαμβάνει τους καρπούς της δουλειάς του. Αυτό όμως δεν του αρκεί. Ακόμη και τώρα εξακολουθεί να εργάζεται ως εξωτερικός διερμηνέας και να προσφέρει τις υπηρεσίες του όταν υπάρχει ανάγκη. Πενήντα χρόνια περίπου μετά, εξακολουθεί να συμβάλλει στην εξέλιξη της Συνθήκης που είδε να γεννιέται!
